8.-(1) Ανεξάρτητα και χωρίς επηρεασμό οποιουδήποτε άλλου ένδικου μέσου θεραπείας, που προβλέπεται δυνάμει άλλης νομοθετικής ή άλλης πρόνοιας, τα θύματα εκμετάλλευσης κατά την έννοια του παρόντος Νόμου κέκτηνται θεσμικό αγώγιμο δικαίωμα αποζημιώσεων εναντίον παντός υπευθύνου για την εκμετάλλευση αυτή, ο οποίος υπέχει αντίστοιχη αστική ευθύνη για καταβολή ειδικών και γενικών αποζημιώσεων προς τα θύματα του.
(2) Οι πιο πάνω αναφερόμενες γενικές αποζημιώσεις πρέπει να είναι δίκαιες και εύλογες και κατά τον υπολογισμό τους το δικαστήριο δύναται να λάβει υπόψει του τα ακόλουθα:
(α) Την έκταση της εκμετάλλευσης και το όφελος, που ο υπεύθυνος απεκόμισε ή ηδύνατο να αποκομίσει από την εκμετάλλευση του θύματος~
(β) τις μελλοντικές προοπτικές του θύματος και σε ποιά έκταση επηρεάστηκαν από την πράξη της εκμετάλλευσης~
(γ) το βαθμό της υπαιτιότητας του υπευθύνου~
(δ) τη συγγένεια ή τη σχέση εξουσίας ή επιρροής του υπευθύνου προς το θύμα του.
(3) Το δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη το βαθμό βαναυσότητας της εκμετάλλευσης ή το βαθμό συγγένειας ή σχέσης εξουσίας του υπευθύνου προς το θύμα, δύναται να επιδικάσει τιμωρητικές αποζημιώσεις.
(4) Το δικαστήριο κατά τον υπολογισμό των ειδικών αποζημιώσεων λαμβάνει υπόψη του κάθε δαπάνη, στην οποία υποβάλλεται το θύμα συνεπεία της εκμετάλλευσης, περιλαμβανομένων των εξόδων επαναπατρισμού σε περίπτωση αλλοδαπού θύματος.