142.-(1) Οι σύμβουλοι κάθε εταιρείας σε ημερομηνία όχι αργότερα από δεκαοκτώ μήνες από τη σύσταση της εταιρείας και στη συνέχεια τουλάχιστο μια φορά σε κάθε ημερολογιακό έτος καταθέτουν λογαριασμό κερδοζημιών ενώπιον της εταιρείας σε γενική συνέλευση, ή σε περίπτωση εταιρείας που δεν διεξάγει εργασίες για κέρδη, λογαριασμό εσόδων και εξόδων για την περίοδο, στην περίπτωση του πρώτου λογαριασμού, από τη σύσταση της εταιρείας, και, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, από τον προηγούμενο λογαριασμό, που έχει καταρτιστεί μέχρι την ημερομηνία όχι ενωρίτερα των εννιά μηνών από την ημερομηνία της συνέλευσης, ή, στην περίπτωση εταιρείας που διεξάγει εργασίες ή έχει συμφέροντα στο εξωτερικό, όχι ενωρίτερα των δώδεκα μηνών:
Νοείται ότι το Υπουργικό Συμβούλιο, δύναται αν για οποιοδήποτε ειδικό λόγο ήθελε κρίνει ορθό να πράξει με τον τρόπο αυτό, να παρατείνει την περίοδο των προαναφερθέντων δεκαοκτώ μηνών και σε περίπτωση οποιασδήποτε εταιρείας σχετικά με οποιοδήποτε χρόνο, να παρατείνει τις περιόδους των προαναφερθέντων εννιά και δώδεκα μηνών.
(2) Οι σύμβουλοι μεριμνούν όπως σε κάθε ημερολογιακό έτος καταρτίζεται και τίθεται ενώπιον της εταιρείας σε γενική συνέλευση, ισολογισμός όπως παρουσιάζεται κατά την ημερομηνία που καταρτίζεται ο λογαριασμός κερδοζημιών ή ο λογαριασμός εσόδων και εξόδων, ανάλογα με την περίπτωση.
(3) Αν πρόσωπο που είναι σύμβουλος εταιρείας, παραλείπει να λάβει όλα τα εύλογα μέτρα για συμμόρφωση με τις διατάξεις του άρθρου αυτού, αυτό υπόκειται αναφορικά με κάθε αδίκημα, σε περίπτωση καταδίκης σε φυλάκιση που δεν υπερβαίνει το ένα έτος ή σε πρόστιμο που δεν υπερβαίνει τις χίλιες λίρες ή και στις δύο αυτές ποινές της φυλάκισης και του προστίμου.
Νοείται ότι-
(α) σε οποιαδήποτε διαδικασία εναντίον προσώπου αναφορικά με αδίκημα βάσει του άρθρου αυτού, αποτελεί υπεράσπιση η απόδειξη ότι αυτό είχε εύλογη αιτία να πιστεύει και πίστευε ότι ικανό και αξιόπιστο πρόσωπο ήταν επιφορτισμένο με το καθήκον να μεριμνά ώστε να υπάρξει συμμόρφωση προς τις διατάξεις του άρθρου αυτού και ότι ήταν σε θέση να εκτελεί εκείνο το καθήκον και
(β) πρόσωπο δεν καταδικάζεται σε φυλάκιση για τέτοιο αδίκημα εκτός αν, κατά τη γνώμη του Δικαστηρίου που επιλαμβάνεται της υπόθεσης, το αδίκημα διαπράχτηκε εσκεμμένα.